Zelfregie

Ik had het vorige week. Een man voor mijn deur met felgeel in zijn bedrijfsuniform.

Door het glas in de deur naar de gang en naast de voordeur zag ik hem aan komen lopen. Ik voelde hoe mijn keel dicht ging, mijn ademhaling omhoog schoot en ik ook. Vanuit mijn stoel achter mijn computer.

Direct dacht ik aan mijn kinderen. Waar zijn ze? Wat doen ze? Wat is er gebeurd? Of is het mijn vader?

In een paar stappen was ik bij de voordeur, deed de deur open en keek in een paar vriendelijke ogen.
“Is die blauwe auto van u?” zei hij.

Toen pas zag ik dat het meer werkkleding was dan een bedrijfsuniform, het was veel geler dan slechts een paar strepen en het politie embleem was nergens te bekennen.

Ik haalde een flinke teug adem en zei toen zo rustig mogelijk “ja dat klopt”. “Kunt u ‘m even wegzetten? Dan kan ik er met de wagen langs.”

Toen zag ik ook de enorme oplegger, veel te groot voor een woonwijk, beladen met dakpannen voor de woningen een stukje verderop. Ik zette snel mijn auto weg, zwaaide nog een keer en deed de voordeur weer dicht.

Toen voelde ik hoe mijn benen als pap aanvoelden en plofte op een stoel. Met de focus op mijn ademhaling en wat setjes ademhalingsoefeningen, voelde ik langzaam mijn systeem een beetje meer tot rust komen.

Ik weet hoe het werkt, ik schrijf er veel over, maar dat behoedt me allemaal niet voor zo’n heftige reactie als er nog een trigger zit.

Zo werkt het bij ons allemaal.

Ons brein veralgemeniseert, want dat helpt om dingen te leren en in het leven te kunnen functioneren. Als iets lijkt op iets wat je eerder hebt gedaan of meegemaakt, dan gebruikt het brein die eerdere ervaring om je met die nieuwe ervaring om te laten gaan.

Daarom hoef je niet opnieuw rijlessen te nemen als je in een Fiat Panda gaat rijden nadat je je rijexamen hebt gehaald in de Audi A3 van je rij instructeur.

Dit werkt uiteraard niet alleen maar als het jou goed uitkomt.

In mijn geval had mijn brein de bedrijfskleding met veel felgeel erin direct gekoppeld aan de ervaring met een politie-uniform. Een traumatische ervaring, waardoor ik direct weer in die heftige emotie terechtkwam.

Ons brein kent geen tijd. Daarom kun je in gedachten teruggaan naar je eerste zoen en dit ook weer in je lijf voelen. En kun je nu al helemaal voelen hoe het straks op vakantie is, wanneer jullie weer bij dat favoriete restaurantje zitten te eten.

Dat kan alleen doordat er in je brein emotie gekoppeld is aan de ervaring. En uiteraard geldt dit ook bij nare of zelfs traumatische ervaringen.

Gelukkig is er wel een manier om deze lading eraf te halen. Vaak wordt EMDR of hypnotherapie hier succesvol voor ingezet. Dan blijft wel de herinnering, maar nu zonder de emotionele lading.

Waardoor je niet meer zo getriggerd wordt in situaties die hier (soms maar enigszins) op lijken.

Zoals in mijn geval.

Ruim vier jaar geleden stond er een politieagent voor mijn deur. Hij bracht me het nieuws dat mijn moeder op haar fiets was aangereden en buiten bewustzijn, met zwaar letsel naar het ziekenhuis was gebracht.

Ik moest alles laten vallen en er onmiddellijk naartoe. Nee, mijn vader wist nog van niks. Mijn zusje ook niet. Ik stond als contactpersoon in het systeem.

Ik heb er vrede mee dat ze twee weken later vanuit haar coma is overleden. Ze is dicht bij me in mijn hart. Maar het trauma zit nog in mijn hersenen, dat werd me weer even heel helder.

Het verleden kan ik niet veranderen, maar vanuit mijn vak weet ik wel hoe ik de emotionele lading van de herinnering af kan halen. Hoe ik niet lijdzaam hoef toe te kijken hoe mijn brein automatisch reageert.

Hoe ik zelf regie kan nemen.

Niet over wat er gebeurt, maar wel over hoe ik erop reageer. Hierdoor zit ik zelf achter het stuur van mijn leven en niet mijn automatische patronen, gevormd vanuit ervaringen in het verleden.

Wil jij ook zelfregie? Wil jij ook zelf achter het stuur van jouw leven zitten?

Klik dan hier.