Patroon

Ze was nog jong, begin twintig. Toch zag ze al een patroon. Ze kon moeilijk alleen zijn.

Als ze eerlijk was richting zichzelf, wist zij ook best dat haar vriend niet echt bij haar paste. Ze had zelfs een lijstje met alle verschillen gemaakt. Zo zette haar intelligente hoofd het voor haar op een rijtje.

Ze had ook al een eventuele nieuwe optie. Nee, er was nog niets gebeurd, ze hadden alleen nog maar gepraat. Maar hij was wel echt heel leuk.

Toen kwam ze bij mij.

Ik vroeg haar wat ik voor haar kon doen en ze begon te vertellen. Over haar vriend, het lijstje en haar twijfels. Over de andere jongen. En toen over haar angst om alleen te zijn.

Daarop vertelde ik haar over de dans. De dans tussen twee mensen van trekken en afhouden, trekken en afhouden.

Dit trekken en afhouden kan best lang duren, maar ergens wordt degene die trekt het zat en gooit de handdoek in de ring. Een relatiebreuk of misschien een pauze zorgt ervoor dat de degene die normaal afhield ineens wel gaat praten. Of ineens wel die dingen gaat aanpakken en veranderen.

Dan vinden ze elkaar weer en even is alles goed.

Totdat het praten weer minder wordt en van de verandering niets terecht komt. En het patroon van trekken en afhouden steeds meer terugkomt. Tot de volgende escalatie.

Bij sommige stellen zitten er jaren tussen escalaties, bij anderen maanden of soms zelfs weken. Sommigen dansen de dans lange tijd met dezelfde partner. Anderen dansen dezelfde dans met heel veel verschillende partners.

Los van de tijd of de exacte vorm is het patroon altijd hetzelfde.

Ondanks dat de vorm behoorlijk subtiel kan zijn, herkende zij de dans meteen.

Zij had haar vriend te kennen gegeven hun relatie te willen beëindigen. Dat was het moment dat hij in actie kwam. Hij wilde praten, het verschillenlijstje kwam op tafel en hij beloofde concrete acties op alle grote punten. En die kleine puntjes? Ach ja, overal is wel wat.

Ze hadden drie dagen gepraat. Alles kwam op tafel, want zoals ze zei, ze kon nu wel alles zeggen. Slechter dan dit kon het toch niet meer worden. Haar voorgenomen relatiebreuk had ze al snel omgevormd naar een relatiepauze. Want hij beloofde beterschap en zei nu concreet actie te gaan ondernemen.

Op de vierde dag was alles gezegd en waren alle goede voornemens gemaakt. En lagen ze weer samen Netflix te kijken, alsof er niets was veranderd.

De volgende middag ging ze naar haar ouders. Na een gesprek met haar moeder belde ze mij.

Ik pakte mijn boek ‘Toen was Toen en Nu is Nu’ erbij en liet haar het plaatje zien van de dans. De dans van verlatingsangst en bindingsangst. Het zijn echte monstertjes en hij stapt met zijn grote voet op haar tenen, terwijl zij hem uit het zicht venijnig in zijn rug knijpt.

Stap één in het ontmantelen van ieder patroon is het patroon erkennen.

Ik zag in haar ogen dat het kwartje gevallen was. Ze zag haar aandeel in het patroon, in de dans, nu helder.

Dit is de belangrijke eerste stap. Volgende week het vervolg.

Wil jij ook hulp bij het doorbreken van een patroon dat jou belemmert?
Klik dan hier.