Gedicht voor jou en voor mij

Vorige week las ik een gedicht voor. Voor haar en voor allen die voor haar gekomen waren. Maar bovenal voor mezelf.

Een gedicht over drie bomen die alle drie een tak verloren waren. En die daar alle drie op een andere manier mee waren omgegaan.

Verliezen hoort bij het leven en haar verliezen hoort nu bij mijn leven. Nu is het aan mij welke boom ik ga zijn.

Ben ik de eerste boom die blijft treuren over het verlies van zijn tak? Die niet verder wil groeien en waar zijn wond zijn hoogste punt blijft?

Of ben ik de tweede boom, die het gauw weer wil vergeten? Het verlies wegstopt achter heel veel blaadjes en weer verder gaat, alsof er niets gebeurd is? En ga ik dan ook om tijdens die voorjaarsstorm, omdat ik uit mijn kracht ben gegaan? Omdat ik een deel van mij afwijs, een deel wat nu bij mij hoort?

Of ben ik die derde boom? De boom die rouwt om zijn verlies? Het eerste jaar dat de zon deze derde boom uitnodigt om te groeien zegt hij ‘Dit jaar nog niet.’ Maar de zon komt het tweede jaar terug en nu zegt de boom ‘Ja zon, verwarm mij, zodat ik mijn wond kan verwarmen. Want mijn wond heeft warmte en liefde nodig, zodat zij weet dat zij bij mij hoort.’ En het derde jaar dat de zon terugkomt zegt de boom ‘Ja zon, laat mij groeien. Want er is nog zoveel te groeien.’

De derde boom was het moeilijkst terug te vinden in het bos, omdat hij zo onverwacht groot en krachtig geworden was. Maar gelukkig was hij nog te herkennen aan zijn dichtgegroeide wond, die vol trots in het zonlicht stond.

Dank je wel lieve mama voor al je levenswijsheid.
Dank je wel Evert Landwaard voor je prachtige gedicht “Drie bomen”.