Spijt

Zo maar wat uitspraken die ik hoorde in de afgelopen weken:

“Ik hoor wat je zegt, maar ik blijf sceptisch.”

“Dit hebben we al zo vaak aangegeven.”

“Hij is toch niet op te voeden.”

“Ik heb nou eenmaal sarcastische humor.”

“Dit hebben we al zo vaak geprobeerd.”

En het weer blijft een favoriet voorbeeld van iets wat nooit goed is: te warm, te koud, te droog, te nat, te onstuimig en te rustig.

Al deze uitspraken hebben met elkaar gemeen dat de uitspreker vanuit een passieve stand commentaar op iets of iemand levert.

Vanuit een passieve stand, achteroverleunend in je luie stoel, met je voetjes op het droge, is het makkelijk om commentaar leveren. Want dan ziet het er zo eenvoudig uit en weet je precies wat die ander anders moet doen.

Maar ga zelf maar eens tot je enkels of je knieën in de modder in de arena staan. Ga het zelf maar eens doen. Dan blijkt het vaak helemaal niet zo eenvoudig te zijn en weet je ook niet precies wat je moet doen.

Het lijkt alsof die passieve stand veiliger is.

Op de korte termijn is dit misschien ook wel zo. Je loopt immers niet het risico om vies te worden of onderuit te gaan.

Maar op de lange termijn is dit de plek die de meeste spijt geeft.

Spijt van wat je achteraf bezien allemaal niet hebt gedaan in je leven, meestal omdat je niet durfde. Zodat je te laat tot de conclusie komt dat het leven jou geleefd heeft in plaats van andersom.

In onderzoeken naar redenen van spijt van mensen op hun sterfbed staat deze al heel lang op nummer één.

Ik vind dat jammer en heel erg onnodig. Daarom daag ik iedereen graag uit om dit te voorkomen.

Want de meeste mensen kiezen niet bewust voor een leven langs de zijlijn. En zo wel, dan is dat ieders goed recht uiteraard.

Maar wat ik heel vaak zie is dat mensen niet kiezen, maar het laten gebeuren. En zo toch ook kiezen.

Dus vraag ik regelmatig:

“Wat kunnen we samen doen om het nu wel te laten lukken?”

“Hoe kunnen we samen afspraken maken en deze ook nakomen?”

“Hoe zorgen we zelf dat we uit de klaagstand blijven en dingen doen die energie geven in plaats van energie kosten?”

En voor mij is de onderstroom onder sarcasme en humor echt wezenlijk verschillend.

Humor is wat mij betreft bedoeld om dingen lichter te maken, die soms te serieus of te zwaar worden ingestoken. Lekker samen lachen, een lolletje maken en vooral ook jezelf, en dan met name je eigen ego, niet al te serieus nemen. Dus vanuit een positieve, lichte drijfveer.

Sarcasme daarentegen is volgens mij gevormd vanuit frustratie. Dit is niet opbouwend maar veelal passief agressief. De drijfveer onder sarcasme is juist negatief en zwaar.

Nou kun je hierover discussiëren uiteraard en wat mij betreft is dit niet nodig. Eenieder interpreteert dit op de eigen manier en dat is helemaal prima.

Hoe het voor mij werkt, is dat de energie die ik voel voor mij bepalend is voor het verschil tussen positief en licht of negatief en zwaar.

Mijn leidraad door het leven is dan ook: geeft iets mij energie of kost het mij energie. Het eerste ga ik naartoe, het tweede ga ik bij vandaan.

Dit werkt simpel, snel en effectief en niet alleen voor mij.

Het is mijn passie om ook anderen te helpen zich hiervan bewust te worden.

Want vanuit de luie stoel met de voetjes op het droge anderen bekritiseren en het leven aan je voorbij laten gaan, geeft nou eenmaal geen energie.

En spijt op je sterfbed dat je leven aan je voorbij is gegaan, is echt niet nodig.

Kun je mijn hulp gebruiken?
Klik dan hier.