Ik vertrek

Ik vind het niet zo gek. De enorme populariteit van het programma “Ik vertrek”. Nog altijd, ook nu nog na 25 seizoenen.

Want hoe mooi is het om te kijken naar mensen die hun passie najagen. Die niet alleen dromen, maar ook durven en het dan ook nog gaan doen. Die de redenen in hun hoofd om het niet te doen, niet hun leven laten bepalen.

Uiteraard krijgen ze wel met andere obstakels te maken. Wie niet. En met grootse projecten kun je ook grootse tegenslagen hebben.

Onder een dekentje vanaf je veilige bank meeleven is dan zoveel makkelijker dan zelf verzuipen. Want achter zonneschijn zit ook regen.

Het ondoordringbare moeras van buitenlandse bureaucratie. Te weinig emmertjes om onder alle nieuw ontdekte lekkages te zetten. Boktorren in de hele houtconstructie van het bouwval dat ooit een paradijs zou moeten worden.

Wat ik dan mooi vind, is de enorme weerbaarheid van de mensen.

Hoe ze knokken voor hun droom. En hoe ze dit samen doen. Want als stel of als gezin moet je het wel allemaal leuk blijven vinden die droom. Maar het is nooit altijd alleen maar leuk en makkelijk.

Meestal overwinnen ze de obstakels. Gaat de bureaucratie toch meebewegen, vinden ze een manier om geld bij te verdienen en wordt gerepareerd wat kan en vervangen wat moet.

In managementtaal heet dit de Plan-Do-Check-Act-cyclus. Moeilijke taal voor wat je continu doet in het leven.

Je bedenkt iets. Vervolgens ga je dat doen. Terwijl je dit aan het doen bent, let je op of je wel de kant uit gaat die je bedacht had. Zo niet, dan stuur je bij.

Dan pas je of dat wat je aan het doen bent of dat wat je bedacht had aan. En dan opnieuw, het is niet voor niets een cyclus.

Veel organisaties vinden dit heel ingewikkeld trouwens. En dat vind ik niet zo gek.

Want sommige organisaties zijn heel goed in plannen maken en een heel stuk minder in deze uitvoeren.

Andere organisaties zijn heel goed in uitvoeren, maar een stuk minder om hier vooraf over na te denken en een plan voor te maken.

Daarnaast is meten wel weten, maar ook een vak apart. Want wat meet je precies en gebruikt iedereen wel dezelfde definities en dezelfde brongegevens?

Dus als deze Plan, deze Do en deze Check samen geen geolied machientje vormen, hoe kun je dan bijsturen? Dus dat vind ik niet gek.

Gisteravond zag ik in een oude “Ik vertrek”-aflevering hoe heimwee een obstakel te groot was. Het stel verhuisde al na vier weken terug naar Nederland.

Maar spijt hadden ze niet. Want ze hadden het uitgeprobeerd en konden niet zeggen, hadden we maar…

Dat kan niet iedereen zeggen.

Want uit onderzoek blijkt keer op keer dat terugkijkend op hun leven de meeste mensen spijt hebben van dingen die ze niet gedaan hebben. Niet van dingen die ze wel gedaan hebben.

Want redenen in je hoofd om iets niet te doen, kunnen heel hardnekkig zijn.

Wil jij hulp om deze te doorbreken, klik dan hier.