Verschillend en toch hetzelfde

Het helpt mij enorm om regelmatig op te ruimen. Naast een opgeruimd huis, geeft het ook rust en ruimte in mijn hoofd. Bovendien krijg ik vaak inzichten tijdens het opruimen, zoals je hierna kunt lezen.

Een verhuizing is een mooie kans om de simpele opruimprincipes van Marie Kondo toe te gaan passen. Word ik hier nu blij van? Is het functioneel en heb ik het nodig? Twee keer ‘nee’ is nu weg doen. Als je nu niet blij van iets wordt, dan word je het waarschijnlijk in de toekomst ook niet meer. En anders zijn er altijd wel alternatieven te vinden in de toekomst. De excuusruimte zit vaak bij het beoordelen of je iets nodig hebt. Daar is Kondo’s tip om de voorwerpen van dezelfde soort bij elkaar te leggen, om zo zichtbaar te maken hoeveel je ervan hebt. Oké, een broek heb je nodig. Van die te kleine broek word je nu niet blij en er zijn alternatieven in de toekomst, dus weg ermee. Dan houd je de broeken over die goed passen en fijn zitten. Maar heb je er daar echt dertig van nodig? Misschien red je het met twintig broeken ook wel en zo heb je de kans om er weer tien weg te doen. Zo simpel kan het zijn.

Met onze verhuizing was het niet alleen een kans, maar ook echt noodzaak om de Kondo-principes toe te passen. Anders paste het gewoonweg niet. Wat kwam ik veel tegen met opruimen. Heel veel spullen natuurlijk, maar vooral ook heel veel herinneringen. Dertig jaar administratie, uitgewerkte en niet uitgewerkte plannen en heel veel aantekeningen. Een oneindige rij fotoboeken van oneindig veel reizen. Spullen van onze kinderen, van toen ze nog heel klein waren tot nu ze al veel groter zijn. Want op zolder was altijd wel een plekje. En zelfs aan sommige van mijn kleren zitten herinneringen. Want die broek, die heb ik toen nog samen gekocht, daar in Parijs. Ach, wat maakt het ook uit, twintig of eenentwintig broeken, ik ben nog steeds goed bezig.

Nu sta ik voor de voorraadkast en zie ik dat die ook een Kondo-aanpak kan gebruiken. In een voorraadkast is vooral de houdbaarheidsdatum belangrijk. Mijn oog valt op een netje met rode uien. De uien zijn allemaal lichtgrijs uitgeslagen door de schimmel. Er zit geen houdbaarheidsdatum op biologische uien, maar er zit duidelijk wel een houdbaarheidstermijn aan. Eerst die maar aanpakken dus.

Ik voel dat de uien nog goed stevig zijn, dus ik hoop dat de schade meevalt en dat de schimmel alleen aan de buitenkant zit. Een wat grotere ui voelt een stuk zachter aan. Hopelijk heb ik hiermee de bron te pakken, dus die gooi ik meteen weg. De rest heeft een lichtgrijze gloed van de buitenkant, subtiel zichtbaar, maar toch aanwezig. Ik pak een middelgrote ui en begin de buitenste laag ervan af te pellen, het deel wat het makkelijkste meegeeft. Dat is per ui verschillend, merk ik algauw. De eerste vier uien gaan relatief makkelijk. Steeds wanneer de buitenste laag met de dofgrijze gloed ervan af is, verschijnt er een prachtige nieuwe buitenkant. Een glanzende laag in de mooiste kleuren paars. Bij de vijfde ui geeft de buitenste laag niet mee. Maar ik geef me niet zo maar gewonnen, dus ik zet mijn nagels in de ui. Stukje bij beetje brokkelt zo de dikke buitenste laag eraf. Dit moeizame lospeuteren kent zijn prijs; door de vrijgekomen uiensappen voel ik al snel de tranen over mijn wangen lopen.

Maar ik zet door en stukje bij beetje haal ik ook van deze ui de dikke buitenrand af. Uiteindelijk verschijnt ook hier een glimmende paarse laag als nieuwe buitenkant. Misschien vind ik deze nog wel mooier, omdat het me zo veel moeite kostte.

Bij de ene ui haal ik er maar een dun laagje af, bij de ander is het laagje wel drie keer zo dik. Bij de ene gaat het makkelijk en bij de ander lukt het alleen in kleine stukjes, terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Maar ze hebben allemaal een prachtige mooie laag onder die doffe grijze laag zitten, allemaal. Zo is geen ui hetzelfde en tegelijkertijd toch ook weer wel.

Zijn wij niet net zoals die ui? Wanneer we laagje voor laagje afpellen, komen we steeds dichter bij onze ware kern. Het ene laagje is lastiger te verwijderen dan het andere, maar hoe moeilijk of hoe makkelijk het ook gaat, laat je verrassen en zie het moois wat zichtbaar wordt!