Software
“Waarom gebruiken bedrijven standaard software niet gewoon zoals die bedoeld is?” Mijn zoon zit nauwelijks aan tafel of hij barst los.
“Autorisaties op naam ergens diep in de software. Zie dat maar eens te vinden en aan te passen bij vertrek.
En dan al dat maatwerk. Niet te onderhouden, altijd gedoe en veel kosten met een nieuwe release. Waarom kies je eigenlijk voor een standaard pakket als je de oude werkwijze toch niet los wilt laten?
Volgens mij kunnen ze beter een herimplementatie doen.”
Ik kijk hem glimlachend aan. Herimplementatie lijkt me geen populair woord in software-land.
Maar ik ben het wel eens met zijn constateringen en de vraagtekens die hij zet.
Vanuit de theorie van de breinwerking is het simpel te verklaren.
Mensen zijn vanuit hun brein nou eenmaal geprogrammeerd om te overleven. Wat bekend is, is vertrouwd en dus veilig.
Zelfs een destructieve omgeving kan het brein als veilig ervaren, omdat het bekend is en diegene een manier heeft gevonden om ermee om te gaan. Om hierin te overleven.
Onbekend maakt onbemind, omdat het brein iets wat het niet kent als potentieel gevaarlijk inschat. Dus liever geen risico nemen en bij dat wat bekend is blijven, zegt het brein.
Daarom blijven veel mensen zitten in een omgeving, relatie, werk of iets anders waarvan ze wel weten dat die niet goed voor hen is, maar waar ze ook niet uit durven.
Dus ingeval van een overname of als een systeem echt niet meer ondersteund wordt en er moet nieuwe software worden geïmplementeerd, wil het menselijk brein het liefst zoveel mogelijk wat bekend is meenemen.
Dat is de reden van de grote hoeveelheid maatwerk. Daarom worden vrije velden zoveel misbruikt.
In extreme gevallen is het aandeel van de standaard software nog maar 40% en is de rest maatwerk. En in de echt extreme gevallen leidt een ERP implementatie zelfs tot een faillissement.
In ieder geval kost het altijd meer, duurt het langer en krijg je minder inhoud dan wat je had bedacht, afgesproken en begroot.
Niet gek dus dat het menselijk brein een software implementatie als behoorlijk bedreigend ziet en het liefst zo lang mogelijk bij zich vandaan houdt.
Normaal gesproken heeft mijn zoon niet veel interesse in wat ik zoal doe, maar dit keer heb ik zijn aandacht.
“Maar als ons menselijk brein zo geprogrammeerd is. Hoe doorbreek je dan de angst voor verandering en het vasthouden aan het oude bekende?” vraagt hij mij.
Ik kijk hem aan met een grote glimlach en zeg: “heb je even?”
Wil jij ook meer informatie over hoe je dit doet? Klik dan hier.