Remco

Remco heette hij. De broeder die die nacht zo goed voor mij zorgde.

Ik werd opgenomen net voordat zijn dienst begon en was er slecht aan toe. Maar bij hem was ik in goede handen.

Het was al middernacht geweest en het was stil in het ziekenhuis. Ik hoorde alleen een licht snurken van mijn overbuurman. Zachtjes fluisterend vertelde Remco wat ik kon verwachten die nacht.

Eerst een nulmeting, controles van bloeddruk, hartslag en temperatuur. Vervolgens koppelde hij de bloedzak aan het infuus in mijn hand en met tien minuten zou hij de controles weer herhalen.

Als ik me niet goed ging voelen, moest ik meteen aan de bel trekken.

Na de eerste zak werden de slangetjes goed doorgespoeld en vervolgens zouden de stappen zich herhalen voor de tweede zak. Al met al zou het bijna vijf uur duren.

Terwijl hij met allerlei slangetjes in de weer was, zag ik in het schijnsel van een zwak lichtje zijn geconcentreerde gezicht en zijn zachte ogen. Zorgvuldig sloot hij me aan op nieuw bloed en daarmee op levensenergie voor mijn sterk verzwakte lichaam.

Om mij niet te veel met licht te belasten, schermde hij met zijn hand de zaklamp van zijn telefoon af, terwijl hij controleerde hoe het bloed door de slangetjes heen liep. Niet te ver, maar ver genoeg.

Ik voelde een serene rust en voelde me veilig in zijn liefdevolle handen.

Zorgvuldig noteerde hij alle waarden van de nulmeting in het systeem. Daarna zette hij het bloed uit de zak langzaam in beweging om het bloed in mijn lichaam weer aan te vullen.

Met tien minuten en ook als de zak leeg was, zou het alarm afgaan. Dan moest ik op de bel drukken.

Maar hij zou zorgen dat hij een beetje in de buurt zou zijn rond die tijden en waar hij kon, zou hij voorkomen dat het alarm af zou gaan. Niet alleen fijn voor mij, maar ook voor mijn overbuurman.

Ik had het gevoel dat ik in de verkeerde film was terechtgekomen. In een behoorlijk slechte film ook nog eens. Maar ik was vastbesloten om de film goed af te laten lopen. En mijn held had ik ook al gekozen.

Het bijzondere was dat ik me ongelofelijk rustig voelde. En tevreden. Ik wist dat ik er alles aan had gedaan om het op eigen kracht te redden. Maar dat was niet gelukt.

Toen was er gelukkig hulp. En kwam Remco als mijn eigen Nederlandse Carlos.

Want misschien ken je Jaap Bressers wel. Carlos was de Portugese broeder in het ziekenhuis waar Jaap lag na zijn duikongeluk. Die voor hem het verschil maakte.

Waarnaar “Carlosmomentjes” vernoemd zijn.

Geluk zit immers in de kleine dingen van het leven.

Een open blik en een glimlach. Zorgvuldig het licht van je zaklamp afschermen. Zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Net voordat het alarm afgaat er zijn.

Van grote waarde zijn, is niet slechts voorbehouden aan bepaalde mensen. Iedereen kan van grote waarde zijn.

Maar vaak heb je het zelf niet eens in de gaten. Dat is toch gewoon vanzelfsprekend, of “gewoon” je werk.

Het helpt om wat meer stil te staan bij die momentjes, zodat je het geluk ook meer gaat zien. Die momentjes die je als vanzelfsprekend geeft en die momentjes die je ontvangt.

Want hoe zou het zijn wanneer we met z’n allen niet alleen van grote waarde zijn, maar ook nog eens die geluksmomentjes meer gaan zien en gaan waarderen?