Patroon

Vorige week schreef ik over de jonge vrouw met een patroon. Ze kan moeilijk alleen zijn en danst de dans van verlatingsangst en bindingsangst samen met haar vriend.

Deze dans is een patroon van trekken en afhouden, trekken en afhouden.

Totdat degene die steeds aan het trekken is, het zat is en ermee stopt. Dat is het moment dat degene die steeds heeft afgehouden in actie komt.

Dan is ineens wel mogelijk wat daarvoor niet eens bespreekbaar was.

Is het ineens wel mogelijk om weer echt samen te praten. Komen er concrete acties op grote irritatiepunten. En stroomt de verbinding weer.

Dit is echter van korte duur, want het patroon sluipt er al snel weer in. En het trekken en afhouden, trekken en afhouden is weer terug. Tot de volgende escalatie.

Ze is nog relatief jong, maar heel wijs in haar vermogen tot zelfreflectie. Ze erkent niet alleen het patroon in de vorm van deze dans, maar ziet ook haar eigen aandeel hierin.

Dus besluit ik nog een stapje verder te gaan en zeg: “zou het zo kunnen zijn dat deze relatie op jouw weg is gekomen, omdat er iets in jou is wat geheeld wil worden?”

Zoals Rumi zegt: “the wound is the place where the light enters you.”

Ze is even stil en ik zie dat er iets gebeurt in haar. Ze opent haar mond, maar slikt de verdediging die op het puntje van haar tong ligt toch weer weg.

Ik moedig haar aan om te zakken in haar hart. Om met mildheid te kijken naar het kleine meisje in haar dat zo bang is om alleen te zijn.

En ik zie haar uitdrukking zachter worden.

Hoe het Toen ook is ontstaan, je hebt altijd Nu als volwassene de kans om dat kleine, bange meisje onder je hoede te nemen.

Het met alle geduld, liefde en vertrouwen Nu te geven wat het Toen heeft gemist. In gedachten haar vast te houden, te troosten, lieve woordjes te zeggen.

Het ergste wat je kunt doen is haar Nu ook in de kou te laten staan. Dat wil je toch niet?

Ik weet dat ze een neefje heeft van bijna een jaar en om haar hart verder te openen, vraag ik hoe ze hem troost. Hoe krijgt ze hem stil als hij overstuur is?

Ze begint te stralen en legt mij haarfijn uit hoe ze dat doet. Ik benut het bruggetje naar haarzelf en vraag haar hoe het zou zijn om dit aan haarzelf te geven.

Ze is even stil en dan kijkt ze me aan. Ik zie tranen glinsteren in haar ogen en weet dat ze me begrepen heeft.

Er is maar één manier om aan de dans van bindingsangst en verlatingsdans te ontsnappen. En dat is niet je partner veranderen, als dit al mogelijk zou zijn.

De enige die je kunt veranderen op deze hele wereld ben je zelf.

Zo lang je als volwassene niet zelf zorgt voor het kleine, bange kindje in jezelf, maar dit uitbesteedt aan iemand anders, zul je in een belemmerend patroon blijven zitten.

Pas als jij dit zat bent, zowel het patroon als je eigen aandeel hierin erkent, plus zelf gaat zorgen voor het bange kindje in jezelf, zul je dit patroon doorbreken.

Ze weet wat haar te doen staat.

Een paar dagen later krijg ik een appje van haar. De sessie heeft haar rust gebracht. Ze heeft haar zelfredzaamheid hervonden en de relatie definitief verbroken.

Vanaf nu zorgt ze zelf voor het kleine, bange meisje in haarzelf.

Wil jij ook hulp bij het doorbreken van een patroon dat jou belemmert?
Klik dan hier.