Mijn hart volgen

‘Eigenlijk heb ik het nooit gedurfd,’ zegt ze tegen me. Ik heb haar nog maar net ontmoet, maar we hebben de koetjes en kalfjes overgeslagen en we hebben meteen een mooi diep gesprek. ‘Ik zou gaan studeren in Maastricht, maar dat was te ver weg bij mijn ouders, dus ik heb het niet gedurfd. Mijn moeder is al zo lang ik het me kan herinneren ziek. En mijn vader was druk. Hij was druk met mijn moeder en hij was druk met het verdienen van de kost voor ons gezin. En ik? Ik redde me wel. Eigenlijk heb ik nooit gedaan wat ik echt wil. Ik heb altijd gekeken naar wat er van me werd verwacht en naar hoe ik vooral niet te veel zou opvallen.’

Ze vertelt dat ze net vijftig is geworden. Ik kijk in haar bedroefde ogen. ‘Het verleden kun je niet meer veranderen,’ zeg ik zacht, ‘maar de toekomst nog wel.’ We blijven even in stilte zitten, zo samen. ‘Maar hoe ging dat bij jou dan?’ vraagt ze na een tijdje. ‘Wat precies heeft jou doen besluiten om je hart te gaan volgen?’

Ik denk terug aan vijf jaar geleden, aan de tijd toen heel veel samen kwam en ik de ruimte kreeg om met mezelf aan de slag te gaan. Ik had weinig te verliezen, ik was tot dan toe vooral aan het overleven. Ik maakte uiteraard wel het beste van mijn leven, maar het voelde niet als een vrije keuze. Het voelde niet als leven. Dat eerlijk erkennen richting mezelf deed pijn, heel veel pijn. Maar door dat besef voelde ik de noodzaak om het anders te gaan doen. Ik wist alleen nog niet hoe, maar ik was vastbesloten om daar achter te gaan komen.

Dat heb ik zeker gedaan en ik vertel haar over de afgelopen jaren. Het is veel te veel voor één gesprek, dus ik doe haar een belofte. ‘Je gaat het lezen, je gaat het lezen in mijn boek. Het was een enorme reis, maar ik voel me nu meer verbonden met mezelf dan ooit. Dat bevalt me ontzettend goed, ik voel me dankbaar en blij. Voor mij is mijn hart volgen het verschil tussen leven en overleven, tussen willen en moeten. Nu ik weet hoe leven voelt, wil ik nooit meer anders. Daarom volg ik dus mijn hart.’