Drie jaar geleden

Deze week was het alweer drie jaar geleden en “Wat heeft het je het meest gebracht?”, was absoluut de meest gestelde vraag. Nou, dat weet ik wel.

Het is niet alleen spannend om een boek te schrijven, maar vooral om het vervolgens ook nog te publiceren. Zeker als het niet alleen theoretisch en lekker beschouwend is, maar ook nog heel erg persoonlijk.

Ja, het is verhelderend om te weten hoe onze menselijke hersenen werken. En zeker, het effect van een onveilige hechting blijkt groter dan veel mensen zich realiseren.

Waarbij “onveilige hechting” heel zwaar klinkt, maar veel dichter bij huis ligt dan je denkt.

Want wie is niet in een bepaalde mate van emotionele armoede opgegroeid? Met een vader die emotioneel niet beschikbaar was? Of een moeder die vooral veel met zichzelf bezig was? En wie heeft helemaal niets vervelends meegemaakt in de eerste pakweg zeven levensjaren?

Iedereen heeft wel in meer of mindere mate hechtingswonden opgelopen in die eerste zeer bepalende levensjaren. Ervaringen die doorwerken in de rest van je leven.

Maar naast complimenten over het toegankelijk maken van theorie over hoe overtuigingen en belemmerende patronen ontstaan, krijg ik vooral terug dat lezers zichzelf herkennen in mijn persoonlijke verhalen.

Hoe ze het kwetsbare en persoonlijke in mijn boek waarderen. Een boek niet geschreven vanuit een ivoren toren, maar met de voeten in de klei.

En hoe goed voelbaar is dat alle handreikingen en tips om patronen te doorbreken geen boekjeswijsheden, maar doorleefde ervaringen zijn.

Want uiteindelijk zijn we allemaal leerling van het leven.

Alhoewel iedereen dit leven op de eigen manier leeft, is het ontzettend waardevol om elkaar hierin te inspireren, aan te moedigen en te steunen.

Want hoe de manier waarop we ons leven leiden ook kan verschillen, in essentie hebben we allemaal dezelfde behoeften.

We willen allemaal gezien worden. Gehoord worden. En gewaardeerd worden.

Wat we vroeger hierin gemist hebben, proberen we als volwassene in te halen.

Eerst proberen we dit bij anderen te halen. Om vroeg of laat en soms nooit te beseffen dat je dit niet van een ander kunt krijgen. Je kunt dit alleen jezelf geven.

Ik wist al dat we meer op elkaar lijken dan we vaak toe willen geven en sowieso dan sociale, digitale en papieren media ons willen doen geloven. Maar de reacties die ik krijg op mijn boek blijven dit steeds maar weer bevestigen.

De herkenning, de erkenning en ook de steun en het vertrouwen die lezers vinden in mijn boek en ook weer aan mij teruggeven, dat is wat het mij het meest gebracht heeft.

Daarom heb ik het niet alleen geschreven, maar ook gepubliceerd. Omdat ik zelf dit boek graag twintig jaar eerder had willen lezen. Dat had me veel gedoe, frustraties en verdriet gescheeld.

Dat is ook waarom ik met mijn boek en begeleiding nu anderen help om belemmerende patronen te doorbreken en om te gaan leven in plaats van vooral te overleven.

Heb jij ook genoeg van het gedoe, de frustraties en het verdriet? Klik dan hier.