Blessing in disguise

Exact een week voor haar afrijden belt ze me huilend op:

“Mam, fysiek heb ik verder niets, maar ik heb net een ongeluk gehad tijdens mijn rijles. Het was mijn schuld, nou ja, die van mijn rijinstructeur, maar zo voelt het niet.”

Met horten en stoten vertelt ze: dubbele kruising, auto op snelheid van rechts, aanwijzingen van de instructeur op rechts en ineens de auto van links al tegen de lesauto.

Ze vervolgt: “Morgen heb ik weer rijles en ik weet gewoon niet hoe ik dat moet gaan doen.”

“Schat, zal ik naar je toekomen, dan doen we een hypnosetechniek?”
“Dat kunnen we wel proberen”, zegt ze voorzichtig.

Een half uur later ben ik bij haar. Op mijn vraag om terug naar de situatie te gaan en dan haar gevoel een cijfer te geven, geeft ze het een 9. Ze is er duidelijk klaar voor om dit gevoel te transformeren.

We gaan samen aan de slag. De hypnosetechniek die ik met haar doe is niet alleen simpel en snel, het is vooral heel erg krachtig.

Het transformeert direct het aan de ervaring gekoppelde, negatieve, belemmerende gevoel in een positief, bekrachtigend gevoel.

Hierdoor wordt de ervaring met het nieuwe, bekrachtigende gevoel als herinnering opgeslagen. Wel zo prettig voor de toekomst.

De transformatie test ik na afloop door haar te vragen zich voor te stellen wat daarvoor nog onmogelijk leek: “Het is morgenvroeg tien uur, je stapt in de lesauto en je installeert je achter het stuur. Hoe is dat?”

Ze is iemand die de dingen altijd meer dan goed wil doen, dus ik ben blij met het antwoord dat bij haar past:

“Ja, dat zie ik eigenlijk wel zitten. Het zal een andere auto zijn, dus daar zal ik wel even aan moeten wennen. Maar ja, ik heb er wel vertrouwen in dat ik het kan.”

Ik voel dat dit goed is, maar ik ben nog niet klaar met mijn test. Ik wil zeker weten dat het gevoel getransformeerd is. Daarom maak ik ook nog de brug naar haar rijexamen: “En stel je nu volgende week dinsdag voor, je gaat afrijden. Hoe voelt dat?”

“Tja, dat is wel spannender, maar toch denk ik dat ik dat wel kan. Ja, dat kan ik wel.” “Weet je dat zeker, kun je dat wel?”, vraag ik. “Ja, dat kan ik”, antwoordt ze nu nog wat krachtiger en met een kleine glimlach.

Yes! Ik geef haar een dikke knuffel. Ik ben weer gewoon haar trotse mama.

De middag erna stapt ze bij mij in de auto en na wat koetjes en kalfjes vraag ik hoe haar rijles van die ochtend ging.

“Ja, eigenlijk heel goed”, zegt ze. “De koppeling van deze auto was wel echt anders, dus hij sloeg wel een keer af, maar verder ging het prima.”

Dat was precies wat ik wilde horen. Een 18-jarige die neutraal verslag doet van haar rijles. Niet refereert aan de dag ervoor, maar gewoon verder gaat met haar leven. Toen was Toen en Nu is Nu.

En de echte kers op de taart kwam vandaag, precies een week later. Opnieuw belt ze me huilend op. Alleen zijn het dit keer tranen van geluk.

“Mam, het is gelukt! Ik heb mijn rijbewijs gehaald!”