Wat je ziet

Wat je ziet wordt bepaald hoe je naar iets kijkt. Hoe je kijkt, wordt bepaald door je eerdere ervaringen. Deze ervaringen liggen opgeslagen op de harde schijf van je brein.

Dit is aan de ene kant heel handig, omdat je dan niet steeds opnieuw hoeft te leren hoe je een deur opent in een nieuwe omgeving en hoe je auto rijdt in een onbekend type.

Aan de andere kant is het ook heel onhandig dat je eerdere ervaringen bepalen wat je ziet. Zo lopen we als het ware vooringenomen door de wereld al labels plakkend op alles en iedereen:

Dat vind ik leuk en dat niet.
Die vind ik aardig en die niet.
Bij die mensen voel ik me thuis en die vind ik maar raar.
Et cetera.

Het meest onhandige van zo door het leven bewegen is dat we meestal helemaal niet door hebben dat we dit doen.

Totdat we ergens voelen dat het niet de bedoeling van leven kan zijn om op een soort van automatische piloot je ding te doen en de tijd voorbij te zien hollen.

Om als het ware te overleven in plaats van te leven.

Heftige gebeurtenissen, ook wel ‘life events’ zorgen ook vaak voor een wake up call.

Je wordt bijvoorbeeld zelf ziek of een dierbare wordt ernstig ziek of overlijdt. Of je krijgt te maken met een scheiding, een ontslag of met welk ander groot verlies dan ook.

Heel vaak hoor je mensen zeggen dat in iets heel verdrietigs ook een groot geschenk zat. En dat geschenk is eigenlijk altijd dat je op een andere manier het leven gaat zien.

Niet als iets waar je druk-druk-druk doorheen raast, maar als iets kostbaars, wat je beleeft met bewuste aandacht voor wie en wat je lief is, te beginnen bij jezelf.

Vroeg of laat, met kleine stapjes, of misschien wat grotere, iedereen doet aan persoonlijke ontwikkeling.

Persoonlijke ontwikkeling is het best te lezen als persoonlijke ont-wikkeling.

Want het zijn als het ware de wikkels van je achtergrond en van al je ervaringen die je steeds verder afwikkelt. Met ieder wikkel die je aflegt, kom je steeds dichter bij wie je echt bent.

Je bent immers niet je verleden. Ook ben je niet de stem van je vader of moeder, alhoewel je die wel vaak terug hoort in de kritische stem in je hoofd. Maar ook die stem ben je niet.

Wie je dan wel bent, is de zoektocht, of zoals ik het liever noem, de ontdekkingsreis. En deze ontdekkingsreis, dit is toch waar het in het leven echt om draait?

De wikkels van de ervaringen uit je verleden kunnen je flink bij het echte leven weghouden.

Zo kun je eindeloos bezig zijn met wroeten in het verleden. In hoe dingen gelopen zijn en dat je dat toch echt liever anders had gewild.

Maar daarmee verandert er niets.

Ook kun je eindeloos bezig zijn met de toekomst. In hoe deze beter moet worden of juist vanuit angst voor wat er allemaal kan gebeuren.

Al deze gedachten leiden ook tot niets, hooguit tot een opgejaagd en angstig gevoel in het NU.

Leven doe je NU. En dit leven beleef je niet in de gedachten in je hoofd, maar door je met aandacht te richten op waar je bent en met wie en op wat je doet.

Zeg nou zelf, het is toch heel anders om met iemand een gesprek te hebben die helemaal bij jou en jullie gesprek aanwezig is dan met iemand die vooral bezig is met eigen gedachten?

Mobieltjes maken al die afleiding tegenwoordig heel goed zichtbaar. Maar je hebt geen mobieltje in je hand nodig om niet bewust in het NU te zijn.

Er zijn heel veel manieren om te leren leven in plaats van overleven. Om de wikkels af te wikkelen en te komen tot wie je echt bent.

Mijn boek is een van die hulpmiddelen hierbij. En de titel zegt wel genoeg: ‘Toen was Toen en Nu is Nu’.

Mocht je naast mijn boek ook nog behoefte hebben aan persoonlijke coaching, klik dan hier.

Zodat wat je ziet als jouw wereld en jouw leven wel gaat aansluiten bij hoe jij het graag wilt.