Waarom

“Waarom doe je dat eigenlijk?”, vroeg iemand mij afgelopen week.

Nou vind ik dat sowieso de mooiste vraag die er bestaat.

Ik stel hem regelmatig aan mezelf, zodat ik blijf afstemmen met mezelf over wat ik wel en vooral ook wat ik niet wil doen.

Omdat ik mijn leven wil leven naar wat ik leuk en belangrijk vind en omdat ik niet geleefd wil worden.

Niet iedereen reageert overigens even goed op een waarom-vraag.

Soms is dat om Simon Sinek-diepgang te vermijden, maar vaker heeft het te maken met vroeger.

Alweer vroeger? Ja, alweer, want zo werken onze hersenen nou eenmaal.

Als je maar genoeg gehoord hebt:
Waarom heb je je kamer niet opgeruimd?
Waarom heb je je huiswerk niet gemaakt?
Waarom was je niet op school?
dan kan het goed zijn dat je een waarom-allergie hebt ontwikkeld.

Als ik merk dat iemand zo’n allergie heeft, schakel ik meteen om naar de hoe-vragen.

Er zijn weinig moeders (of vaders) die vroeger vroegen: Hoe komt het dat je je kamer niet hebt opgeruimd?

Zo omzeil je eenvoudig een allergie en de vraag komt op hetzelfde neer.

Ik heb die allergie gelukkig niet ontwikkeld.

Mijn moeder was zo verstandig om op tijd op te houden met de waarom-vragen. Mogelijk had dit te maken met mijn antwoorden, maar dat is misschien iets voor een andere blog.

Terug naar de waarom-vraag van afgelopen week. Die ging over mijn wekelijkse blog en kwam van iemand die mij en mijn blogs nog maar kort kent.

Dat vind ik zo leuk aan sociale media. In alle fasen van je leven ontmoet je nieuwe mensen, zakelijk en privé, een digitale connectie is zo gemaakt en zo kun je zonder elkaar te zien elkaar toch een beetje volgen.

Ik vertelde mijn nieuwe collega dat ik graag schrijf en dat ik inmiddels al een paar jaar wekelijks een blog schrijf die ik via diverse kanalen deel.

Altijd over iets uit mijn leven wat iedereen wel herkent en waaruit maar weer eens blijkt dat we meer op elkaar lijken dan dat we soms beseffen.

Ter inspiratie, aanmoediging en bevestiging. Zo gek ben ik dus toch ook weer niet.

Ik doe dat omdat ik er plezier in heb, omdat de wekelijkse routine ook een soort van stok achter de deur is om tijd te maken voor iets wat ik leuk vind en omdat er steeds weer mensen zijn uit hele verschillende hoeken die zeggen dat ze mijn blogs met zoveel plezier lezen.

Net zoals deze collega dus, waarvan ik niet wist dat ze bij mijn wekelijkse lezers hoort.

Dat is waarom ik schrijf en daar ga ik net zo lang mee door, totdat ik niet meer weet waarom ik het doe.

En dan stop ik.

Wil jij ook meer leven naar jouw waarom en heb je hier hulp bij nodig? Klik dan hier.