Verwaarloosd

Ze begint te huilen. Ik zie het hele uur letterlijk al kwartjes vallen. “Eigenlijk heb ik mezelf dus echt verwaarloosd al die tijd”, concludeert ze snikkend.

Ja, ze had een turbulente jeugd gehad. En ja, ze had een ingewikkelde relatie met haar vader gehad. Ook was ze met een man getrouwd die op haar vader leek. En weer van gescheiden.

Ze had al veel aan zichzelf gewerkt, geheeld en vergeven. Nu kwam ze bij de kern. Als volwassen vrouw van 55 had ze nu te leren om voor zichzelf te gaan zorgen.

Voor anderen kon ze heel goed zorgen.

Haar kinderen, vriendinnen en mensen uit de buurt deden nooit tevergeefs een beroep op haar. Vaak nog zonder het te vragen, wist ze al wat ze nodig hadden en had ze het al gedaan.

Ze voelde dat feilloos aan. Van anderen. Maar bij zichzelf stond ze niet stil.

Letterlijk.

Overdag sloeg ze regelmatig haar lunch over. Geen tijd. Vanuit het werk nog snel even door de supermarkt en dan gauw koken.

Als de kinderen er waren, hield ze rekening met hen. De ene lustte dat niet, de ander hield niet van dat. Dus aten ze steeds hetzelfde, uit dat pakje en dat zakje.

Op de momenten dat ze alleen at, deed ze iets makkelijks. Een paar eitjes op brood, een diepvriespizza of een kant-en-klaar maaltijd uit de magnetron.

“Wat is jouw top 3 van lievelingsgerechten?”, vraag ik haar. Het blijft stil, ze heeft absoluut geen idee.

En dat geldt niet alleen voor eten. Ze kan me niet vertellen wat ze heel graag doet, niet waar ze heel blij van wordt en ook niet wat haar reden is om iedere dag weer op te staan.

“Nou gewoon, omdat dat van me verwacht wordt.” Maar dat is geen Ikigai.

Ze beseft nu pas hoe haar leven continu in het teken van anderen heeft gestaan. Hoe ze zichzelf heeft verwaarloosd. En dat komt binnen.

“Ik weet wat ik graag wil”, antwoordt ze na een poosje door haar tranen heen. “Ik wil ontdekken wat bij mij past, wat ik wel en niet wil en wat mijn Ikigai is.”

“En ik wil dat jij me daarbij helpt”, vragend kijkt ze me aan. “Uiteraard, heel graag”, antwoord ik, terwijl ik glimlach naar deze moedige vrouw.

“Vanaf nu zet ik mezelf op de eerste plaats en wat dat betekent, ga ik wel ontdekken.”

Ik zie de vastbeslotenheid en kracht in haar ogen en ik twijfel er niet aan dat dat gaat lukken.

Met vallen en opstaan, zoals dat gaat in het leven. En met hulp waar nodig.

Wil jij ook hulp? Klik dan hier.