Veilig

“Ik heb het een beetje koud, heb je misschien een dekentje voor me?
En mag ik dit koude water toch ruilen voor heet water? Zonder thee, alleen heet water is prima.”

Ik ben blij dat mijn cliënte aangeeft wat ze nodig heeft, ruil haar water om en haal snel een dekentje. Voor een goede sessie is het superbelangrijk dat ze zich comfortabel en op haar gemak voelt.

Verderop in de sessie geeft ze aan dat ze moeite heeft om voor zichzelf op te komen. Om aan te geven wat zij graag wil.

Meteen leg ik de link met het water en het dekentje. Nog maar een paar minuten eerder heeft ze laten zien dat ze dit wel degelijk kan.

“Maar dat is anders, hier voel ik me veilig” geeft ze als verklaring. Goed, nu hebben we een aanknopingspunt. Als ze zich veilig voelt, kan ze het dus wel.

Maar in welke situaties voelt ze die veiligheid niet?
En wat heeft ze dan nodig om zich veilig te voelen?
Plus hoe gaat ze zichzelf dit geven?

Dit zijn de te onderzoeken stappen. En bij de laatste stap gaat het vaak mis.

Een klein stukje achtergrond qua menselijke hersenwerking: meer dan 99,9% van alles wat we doen, doen we onbewust en volledig automatisch, zoals we het ooit geleerd hebben.

Onze belangrijkste patronen hebben we gevormd in de jaren dat we volledig afhankelijk waren van onze verzorgers. Dus tenzij je hier bewust mee aan de slag bent gegaan, reageer je nog overwegend vanuit patronen die je hebt gevormd in een tijd dat je niet voor jezelf kon zorgen.

Inmiddels ben je volwassen en kun je wel voor jezelf zorgen. Om het even praktisch te maken, je zorgt er NU zelf voor dat je bijvoorbeeld een dak boven je hoofd hebt en op tijd eet en drinkt. Dat wat je TOEN niet kon als afhankelijk klein kind.

Wanneer we vanuit ons oude patroon reageren, zoeken we nog altijd buiten onszelf naar iemand die voor ons zorgt. Dit zorgt voor allerlei ongezonde afhankelijkheden tussen volwassenen, die ook wel coping mechanismen worden genoemd.

De sleutel is om niet buiten jezelf te zoeken, maar om voor jezelf te gaan zorgen als volwassene. Om je eigen behoeften te kennen, te onderkennen en hier actie op ondernemen.

Precies dat wat mijn cliënte deed dus.

Door haar hier bewust van te maken, kon zij een mooi nieuw paadje in haar hersenen maken. Want met dank aan onze neuroplasticiteit is het nooit te laat om nieuwe hersenpaadjes te maken. Om belemmerende patronen om te vormen naar helpende patronen.

Zodat ze zich veilig bij zichzelf gaat voelen als de zelfredzame volwassene die ze NU is.

Want dit willen we toch allemaal?

Heb jij ook hulp nodig bij het doorbreken van patronen? Klik dan hier.