Pakketautomaat

Niet elke vernieuwing is een verbetering.

Bij de verbouwing van onze dorpssupermarkt is de PostNL balie verdwenen en in plaats daarvan is een pakketautomaat buiten gekomen.

Hartstikke handig, want zo’n automaat is 24/7 beschikbaar om pakketjes te brengen en op te halen. Zou je denken.

De postbode vandaag dacht er anders over.

“Wie dit heeft bedacht!? Vast in een weekend met de nodige glaasjes op.”
Dit was zijn letterlijke tekst.

Want wat was het geval?

Ik had bij twee bestellingen de pakketautomaat aangegeven als bezorgpunt.

Van het ene pakket had ik al de melding gekregen dat het geleverd was, van het andere nog niet. Omdat de richttijd drie uur is en het al ruim na drie uur was, ging ik ervan uit dat dit pakket ook elk moment kon arriveren.

Dus reed ik even langs de pakketautomaat.

Er stond een busje van PostNL naast de gloednieuwe automaat met vakjes in allerlei formaten. De postbode stond net de pakketjes uit te laden en al snel zag ik ook mijn pakket.

Just in time, daar houd ik van!

Maar helaas, ik mocht het pakket niet direct meenemen, want anders raakte het systeem in de war. Eerst moest het in de automaat geplaatst worden en dan mocht ik het eruit halen.

Oké, dat begreep ik wel.

Alleen duurde het even voordat het zover was. Of beter gezegd, het duurde twintig minuten…

En dat ging alleen maar zo “snel” doordat er nog een vrouw was met dezelfde uitdaging. Ook haar pakketje stond voor haar neus, maar ze mocht hem niet mee nemen.

Want eerst moesten er 37 (!!) pakketten uit de diverse vakken worden gehaald…

Deze pakketten waren er 72 uur eerder in geplaatst, maar niet opgehaald. Dus die moesten er allemaal weer een voor een uit worden gehaald en naar een PostNL punt 5,5 kilometer verderop worden gebracht door de postbode.

Ik begon zijn duidelijke mening over de automaat te begrijpen.

Door een goede samenwerking kostte het ons met z’n drieën slechts een kwartier om 37 pakketten uit de vakken te halen.

De postcode logde in het systeem in. En nog een keer en nog een keer, als hij er tussendoor weer werd uitgegooid.

Vervolgens sprong er een vakje open. Hij pakte het pakketje eruit, duwde het deurtje dicht en scande het pakje via de automaatscanner.

Soms lukte het scannen niet meteen. Als het na twee of drie keer nog niet lukte, drukte de postbode op het knopje “vakje is leeg”. Ik heb geen idee of het systeem hier dan niet van in de war raakt, maar hem boeide het al niet meer.

Ook sprong het deurtje vaak weer open, maar het was mijn taak om het deurtje alsnog goed dicht te drukken. Want anders konden we niet verder.

Vervolgens nam ik het pakje van de postbode aan en gaf dit over aan de mevrouw die naast de bus stond. Zij stapelde de pakjes op totdat we klaar waren.

Op de bijgevoegde foto zijn de 37 pakketten die uit de automaat kwamen naast de bus opgestapeld!!

Vervolgens moesten de nieuwe pakketten gescand worden en een voor een in de diverse vakken geplaatst worden. De postbode was blij met onze hulp en was zo vriendelijk om onze pakketten als eerste te doen.

Dus zagen we onze pakketten in de automaat verdwijnen en wachtten de mevrouw en ik op onze bevestiging per sms met daarin de openingscode.

Na een minuut of vijf waren de systemen gesynchroniseerd en kreeg ik mijn langverwachte sms. Ik typte de code in, het juiste vak ging open en ik kon eindelijk mijn pakket meenemen.

De andere mevrouw was minder fortuinlijk, want ze had wel een mail, maar geen code per sms. Gelukkig kon ze die door hem opnieuw op te vragen alsnog bemachtigen en zo had ook zij eindelijk haar pakket.

Ondertussen was de postbode bezig met het scannen van de overige pakketten, die ook nog een voor een in de automaat moesten.

En als hij daarmee klaar was, wachtten er nog 37 pakketten die hij weer onder zijn hoede had gekregen. Die moest hij nog met zijn handscanner scannen en vervolgens naar het PostNL punt 5,5 kilometer verderop brengen.

Als het systeem er niet van in de war zou zijn geraakt, had ik ze wel voor hem mee kunnen nemen, want ik had inmiddels ontdekt dat mijn eerst afgeleverde pakket helemaal niet in de pakketautomaat terecht was gekomen.

Deze was geherrouteerd, zoals ze dat zo mooi noemen, omdat de postbode die eerder was geweest natuurlijk een volle pakketautomaat had aangetroffen.

Omdat het pas iets over twee geweest was, waren de 72 uren nog niet verstreken, dus er konden er nog geen pakketjes uit en werden de pakketjes, samen met de postbode, geherrouteerd naar dat PostNL punt 5,5 kilometer verderop…

Pfff, wat een gedoe! Ik dacht dat het handig zou zijn zo’n automaat, maar ik heb nu zelf meegemaakt hoeveel extra handelingen en kilometers dit oplevert als de doorstroming in de automaat niet vlot gaat.

En dan hebben wij er in ons dorp op dit moment nog maar eentje staan.

Deze postbode rijdt normaal gesproken in de stad en daar zijn er soms wel drie in één straat vertelde hij. Hij is nu veel tijd en energie kwijt met het geestdodend pakje voor pakje uitpakken en inpakken van die automaten.

Voor mij was het slechts een verwondermoment, maar voor hem is het zijn dagelijks werk. Nu snap ik zijn duidelijke mening wel. Deze vernieuwing is duidelijk geen verbetering.

Maar dit moet toch anders kunnen?
Wie heeft er een beter idee?

Voor vernieuwing én verbetering, klik hier.