Oud patroon

“Als je naast mij nog iemand kunt helpen, is het de blog al meer dan waard.” Zo kreeg ik de goedkeuring én aanmoediging van mijn goede vriendin om haar verhaal te delen.

Het gaat over haar patroon. Haar oude patroon waarmee ze gestopt is, omdat ze er niet langer (onbewust) aan gehecht is.

Ze was gehecht aan bikkelen.

En ja, ze kon ook genieten van een biertje op een terras. Maar eerst moest er gebikkeld worden. Er zat ook niets tussen. Het was óf bikkelen óf helemaal loskomen en genieten.

Bij bepaalde bewegingen maakt haar kaak een heel specifiek knakkend geluid. Volgens de arts komt dat door slijtage. Alhoewel ze een paar jaar jonger is dan ik, is het kraakbeen in haar kaken bijna volledig versleten. Ze heeft er ook serieus pijn aan.

“Dat komt doordat je gewoon je kiezen op elkaar zet en maar door bikkelt”, was mijn eerste reactie toen ik dit hoorde. Ze keek me fronsend aan. Ik had al bijna spijt van mijn spontane reactie, tot ik aan haar zag dat ze serieus bij zichzelf te rade ging.

Kon hier een kern van waarheid in zitten?

Dit is altijd de eerste stap. Ergens krijg je een spiegel voorgehouden. Meestal figuurlijk en soms zelfs letterlijk.

Dan kun je twee dingen doen. Of je negeert ‘m en gaat op dezelfde voet verder. Of je kijkt erin en gaat op zelfonderzoek.

Wat laat de spiegel precies zien?
Herken ik dit, waar zie ik dit terug in mijn leven?
Wat is de reden dat ik dit zo doe, wat levert het me op?

Wil ik dit zo houden?
En zo niet, wat heb ik nodig om iets anders te gaan doen?

Zij ging serieus op zelfonderzoek. Ze zocht en vond de rode draden in haar leven. Van zorgen, zichzelf wegcijferen, kiezen op elkaar en doorgaan.

Ze zorgde voor haar demente moeder, voor haar puberende zoon en voor de cliënten op haar werk. Tijd voor een echte liefdesrelatie had ze niet, dus ze hield het bij af en toe een scharrel.

Soms werd het haar allemaal te veel en brak ze er letterlijk uit.

Dan nam ze een week vrij en verdween in de een of andere wildernis. Zonder telefonisch bereik, voor een voettocht in haar eentje, met een tentje op haar rug. Ze kon vol vuur vertellen over hoe een kant en klare maaltijdreep smaakt na twaalf uren met bepakking door weer en wind lopen.

“Dat is toch ook bikkelen?” vroeg ik haar dan.

Ze had niet veel zelfonderzoek nodig om haar patroon te zien. Ik adviseerde haar niet te diep te gaan graven in hoe het patroon was ontstaan. Daar kun je eindeloos mee bezig zijn en alles wat je aandacht geeft, groeit. Dat wil je juist niet met een oud patroon.

Toen was Toen en Nu is Nu.

Veel belangrijker is om je onbewuste gehechtheid los te laten. Misschien was al dat gezorg en gebikkel TOEN ooit nodig. Maar NU ben je een volwassen mens die de vrije keuze heeft.

Je hebt altijd zelf de keuze of je je patroon blijft volgen of dat je het vriendelijk bedankt voor bewezen diensten en met pensioen stuurt. Dit vergt een volwassen besluit. Niet halfslachtig, maar hartgrondig.

En dat kun je zelf, maar je hoeft het niet alleen te doen.

Mijn goede vriendin stuurde haar bikkelpatroon met pensioen. En tegenwoordig lopen we samen een flink stuk door het bos en ploffen we vervolgens lekker ergens neer op een terrasje.

Want om te mogen genieten hoef je niet eerst te bikkelen.

Heb jij hulp nodig om afscheid te nemen van jouw patroon? Klik dan hier.