Ongelofelijk

“Het is ongelofelijk. Echt bizar wat er allemaal gebeurd is de afgelopen maanden. Eigenlijk sinds ik bij jou ben geweest en me helder was wat ik te doen had.”

Ik spreek de jonge vrouw waar ik een paar maanden geleden een blog over schreef. Ze vertelt hoe ze twee dagen later de relatie met haar vriend definitief heeft verbroken.

Maar dit keer was het anders. Dit keer bleef niet de twijfel maar knagen. De leegte van het gemis van een arm om haar heen. Niet eens per se die van hem, maar gewoon van iemand.

Ze had die arm nog steeds nodig, maar ze wist nu hoe ze zichzelf kon geven wat ze nodig had. En dat had ze gedaan.

Het was haar nu duidelijk wat ze al die jaren gedaan had.

Ze was zo bang geweest om alleen te zijn, dat ze van de ene arm naar de andere gehopt was. Zonder echt goed bij zichzelf te voelen of dit wel de man was die echt bij haar paste.

Steeds was het voor even goed. Maar al gauw werden de verschillen zichtbaar.

Totdat ze het echt zat was en bij mij kwam. We legden samen haar patroon, de dans van bindingsangst en verlatingsangst, bloot.

Iedereen heeft levenservaringen opgedaan, die in ons brein opgeslagen liggen als herinneringen. Leuke en minder leuke ervaringen. Bewuste en onbewuste herinneringen.

Wat we vaak vergeten is dat ervaringen voor een hulpeloos klein kindje al heel snel levensgevaarlijk zijn.

Als je bijvoorbeeld een half jaar oud bent, honger hebt en in je wiegje ligt te huilen, dan moet er iemand komen om je eten te geven. Je kunt nou eenmaal niet zelf uit dat wiegje klimmen en een boterham met pindakaas smeren.

Dit kunnen we niet, maar wat we wel kunnen is ons gedrag aanpassen op zo’n manier dat we van onze verzorgers krijgen wat we nodig hebben. Dit is dan ook wat we onbewust doen van baby af aan en dit is hoe patronen ontstaan.

Zo ontstaat pleasegedrag, het helperssyndroom en alle andere patronen. En zo is ook ergens haar patroon van bindingsangst en verlatingsangst ontstaan.

Nou kun je eindeloos gaan graven in hoe dat ontstaan is en wie hier ‘schuldig’ aan waren. Maar zo geef je het patroon nog meer energie en kracht en dat is wat je juist niet wilt.

Wat je wel wilt is dat ze in haar schoenen als volwassene stapt.

Dat ze zelfredzaam wordt en de verantwoordelijkheid neemt om te zorgen voor het bange kleine meisje in haar, die nog last heeft van die oude ervaringen.

En dat ze dit niet meer uitbesteedt aan iemand anders.

Als je niet meer vanuit een behoefte een liefdespartner zoekt, zul je merken dat je andere mensen gaat aantrekken. Mensen die ook als volwassene voor hun eigen angsten en verwondingen zorgen.

En dan krijg je samen echt een hele andere relatie. Een volwassen liefdesrelatie.

Precies dit is wat er daarna gebeurd is. Ze heeft een man ontmoet die bij haar past. Die haar passie voor avontuur en reizen deelt en die verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen patronen.

Net zoals zij. Want als het kleine meisje in haar weer even bang is, weet ze hoe ze het zelf troost en veiligheid geeft.

Want sommige dingen kun je nou eenmaal niet uitbesteden.

Wil jij ook hulp bij het doorbreken van patronen? Klik dan hier.