Instructies

Maar liefst drie instructies kreeg ik mee. Twee op papier na de operatie en eentje in de app.

Het waren standaard instructies. Ik had geen pin gekregen in mijn kleine teen, dus de tekst met de bolletjes zonder pin waren van toepassing, zo legde de verpleegster uit.

Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk naar huis, dus ik zei op de juiste momenten ‘ja’ en ‘nee’ en toen konden we gaan.

Thuis had ik alle tijd om de instructies te lezen. In ieder geval de eerste week was ik aangewezen op mijn team mantelzorgers, het schema voor de eerste week zat dicht, daarna zou ik wel zien.

De instructies waren heel algemeen en ook nog eens niet op alle punten gelijk. Wel werd me duidelijk dat ik tot de controle twee weken later de teen niet mocht belasten.

Dus met gezond verstand en op gevoel bouwde ik zo snel mogelijk de medicatie af, legde mijn voet twee weken hoog en het hoogstnoodzakelijke dat ik moest lopen, deed ik op krukken.

Dit voelde goed en de dokter die mijn teen na twee weken bekeek was ook tevreden.

De wond zag er goed uit, de teen had de goede kleur, het was tijd om hem weer te gaan belasten. Opbouwen op geleide van pijn en zwelling, zoals dat zo mooi heet.

Niet ontzien, normaal lopen, bij gelegenheid hoog leggen en er veel aan zitten. Dat was het advies van de dokter.

Huh, er veel aan zitten? Dat stond nergens in de instructies die ik gelezen had. En dat zei ik ook.

De dokter glimlachte, zei niets, maar deed het in plaats daarvan voor. Hij bewoog mijn kleine teen heen en weer, alle kanten op en draaide rondjes. Zacht gezegd was dit lang niet allemaal even prettig.

Hoezo op geleide van pijn en zwelling?

Hij legde uit dat het teentje stijf en gevoelig was door de operatie en de rust daarna. Maar het is goed genezen en klaar om weer volwaardig mee te gaan doen. Ik hoefde niet bang te zijn dat ik iets kapot kon maken.

Het was prima om de pijngrens op te gaan zoeken, mijn lijf te laten wennen aan de nieuwe situatie en het teentje vooral heel veel aandacht te geven.

Hoe kan het dat dit in geen van de drie instructies terug te vinden is!?

Dit moet echt in de instructie! In alle drie!

Want onze natuurlijke neiging bij verwonding en pijn is om erbij vandaan te gaan. Om het te verdoven en er omheen te gaan werken. En het het fijnst te vinden als iemand anders zegt wat goed voor ons is.

Maar wat we echt nodig hebben is het contact met onszelf. En met het deel dat verwond is en pijn doet. Dit kan een ledemaat of een ander deel van je lijf zijn, maar ook emotionele pijn na verlies.

Het heeft onze liefdevolle aandacht nodig. En niet dat we het wegstoppen achter een muurtje. Het heeft onze aanraking nodig, letterlijk, figuurlijk of allebei.

En hoe is het dan als je er juist naartoe gaat? Het aanraakt? Is het zo pijnlijk als je dacht of verbaas je jezelf en kun je er goed bijblijven?

We hoeven niet bang te zijn, want we kunnen echt wel tegen een stootje. Ons lichaam is intelligent en gericht op zelfgenezing. Ons hart is flexibel, liefdevol en mild.

Maar wat we absoluut nodig hebben, is het contact met onszelf.

Dus wat mij betreft zou in iedere instructie en iedere bijsluiter moeten staan: geef je verwonding zo veel mogelijk liefdevolle aandacht.

En uiteraard hoef je het nooit helemaal alleen te doen.

Dus geef jezelf wat je nodig hebt. Vind de juiste hulp bij je herstel en bij het vertrouwen in jezelf. En geef aandacht aan wat aandacht nodig heeft.

Voor hulp bij aandacht voor belemmerende patronen: klik hier.