Glamping

Voor de tweede nacht word ik wakker in mijn eigen bed in mijn nieuwe huis. Het regent flink en het geluid van de druppels op het doek geeft me een vakantiegevoel.

De dakpannen moeten nog worden gelegd, vandaar dat het isolatiemateriaal wel wat weg heeft van een heel groot tentdoek.

Maar met alle luxe is het dus wel glamping, denk ik met een glimlach.

Het is nog vroeg en ik twijfel of ik me nog even om zal draaien. Ik besluit voor de zekerheid even te gaan kijken bij de nieuwe dakramen, om te zien of de “tent” daar wel waterdicht is.

Nou niet dus.

De overloop en de trap naar beneden liggen vol water. Ik loop naar beneden om emmers te halen, van slapen gaat het niet meer komen.

En ook het glamping gevoel is een stuk minder met een lekke “tent”.

Mijn inspectie wijst uit dat er bij drie van de vier dakramen flink water naar beneden komt.

Ik zet er eerst emmers onder en daarna app ik de uitvoerder, of hij kan zorgen dat ze zo snel mogelijk goed afgedekt kunnen worden.

Voor de zekerheid check ik ook nog andere plaatsen op lekkage. Tot mijn schrik ontdek ik nog acht plaatsen waar het meer of minder druppelt!

Mijn fijne vakantiegevoel heeft inmiddels plaatsgemaakt voor heftige irritatie en ik bombardeer de uitvoerder met foto’s van de plekken waar het lekt, ondertiteld met duidelijke taal hoe niet blij ik hiermee ben.

Dat had hij waarschijnlijk zelf ook al wel bedacht, maar het kan maar duidelijk zijn. En het lucht lekker op. Bij mij dan.

Het is helder wie er achter mijn stuur zit en dat is even niet mijn liefdevolle zelf.

Want die is rustig, zacht en altijd aanwezig op de achtergrond. En ook nu had ik even wat tijd nodig om die weer op de voorgrond te krijgen.

Wat altijd helpt is tijd. Tijd om de eerste emotie te laten zakken en tijd om een realiteitsscan te doen.

Dit laatste deed ik door een hulplijn in te schakelen. En die was gelukkig duidelijk.

Zolang de pannen er nog niet op liggen schijnt lekkage niet helemaal te voorkomen te zijn. Sowieso komt het veel voor bij dakramen, maar ook op andere plekken is het risico aanwezig. Dit komt doordat het zeil wordt doorgeprikt om het vast te kunnen maken.

Als je het zo bekijkt valt het eigenlijk nog best mee.

Ik voel het laatste restje emotie zakken en begin oplossingen te bedenken voor wat ik wel kan doen totdat de pannen erop liggen.

Het weer heb ik niet in de hand en een grote paraplu boven het dak is niet reëel.

Ik kan wel het weerbericht in de gaten houden, de aannemer vragen om de dakramen af te dekken en de emmers en pannen op de overige plaatsen laten staan. Als het regent kan ik checken of er geen nieuwe plekken bij komen.

De aannemer ga ik adviseren om dakramen in de toekomst preventief af te dekken. Voor blije klanten in de toekomst, het is aan hem of hij hier iets mee doet.

En wat ik zelf leer? Dat dit weer een mooie oefening was in waar ik al heel wat jaartjes in aan het oefenen ben. In wat ik leer en doceer.

Dat ik op ieder moment, de hele dag door steeds weer de keuze heb: wie laat ik achter mijn stuur zitten? Is dat mijn snel reagerende, niet zo liefdevolle ego of is dat mijn rustige, liefdevolle ware Zelf?

Het leven zorgt voor voldoende oefenmateriaal, dat is wel helder. Vanochtend lekkage, geen idee wat het vanmiddag en vanavond zal zijn, maar dat ik steeds opnieuw oefenmateriaal krijg is duidelijk.

En jij waarschijnlijk ook toch?
Want is dit niet precies waar het in het leven echt om draait?

Ontdekken wie jij bent, waar jij voor staat en hoe jij wilt reageren?
Wie wil jij achter het stuur van jouw leven hebben zitten?

Wil jij begeleiding bij deze oefening? Klik dan hier.