Doodle

Deze Doodle was wel heel angstig. Ik had hem één keer eerder ontmoet. Dat was op een zonnige zondagmiddag.

Zijn baasjes en ik hadden toen direct een klik en ook Doodle was in opperbeste stemming. Daarop besloten we dat ik twee weken lang zijn oppas zou gaan worden. Drie maanden later.

Eergisteren was het zover. Ik kwam aan het eind van de middag aan. Doodle nam me al blaffend argwanend op en liep met een grote boog om mij heen.

Zijn vrouwtje probeerde hem tevergeefs te kalmeren. Niet alleen de hond was op van de zenuwen.

“We zijn pas één keer eerder zonder hem weggegaan en dat was maar een paar dagen.” Ze vocht tegen haar tranen, terwijl ze zich nogmaals verontschuldigde dat ze de zes pagina’s instructie in Word niet had geprint.

Geen ramp, want op papier werken de twaalf linken naar gebruiksaanwijzingen van technische apparaten, locaties met extra poepzakjes en de programmering van een hele trits aan lampen in huis toch niet.

Ik deed mijn best de baasjes zo snel mogelijk hun eigen huis uit te werken richting hun hotel in de buurt van Schiphol. Want normaal gesproken komt er wel rust als de baasjes eenmaal uit huis zijn.

Maar deze Doodle jongeman was nog relatief jong, een jaar of twaalf in mensenjaren en duidelijk heel erg bang.

Hij volgde mij wel, maar op een veilige afstand en zette het regelmatig weer op een blaffen. Hondensnoepjes, zijn riem, “ga je mee wandelen”, niets werkte. Dit werd lastiger dan ik had gedacht.

Ik besloot hem niet nog meer stress te gaan geven door hem te gaan vangen. Dan maar niet uitlaten en dweilen morgen besloot ik.

De volgende morgen was ik er al vroeg uit en de keukenvloer was nog schoon. Ik hoopte dat hij inmiddels geconcludeerd zou hebben dat hij met mij opgescheept zat en daar maar het beste van kon maken.

Zijn vertrouwde baasjes waren nou eenmaal weg gegaan en weg gebleven.

Helaas was hij nog niet zover. Hij bleef ontzettend angstig en reageerde niet op zijn riem of op snoepjes. Bij iedere toenadering van mijn kant, stoof hij direct de andere kant op.

Ik moest dit echt gaan doorbreken, ik zou hem toch uit moeten gaan laten.

Daarop zette ik hem klem in de lange smalle gang. Uit angst leegde hij alsnog zijn blaas door de hele gang, dus dweilen moest ik alsnog.

Hij gromde toen ik zijn halsband pakte. Even twijfelde ik. Wat als hij me uit angst bijt? Ik gaf mezelf geen tijd om daarover na te denken en deed hem aan de riem. Zo, die horde was genomen.

Ik deed de deur naar buiten open en voor ik het wist stond meneer al buiten. Ho wacht even, dat klopt niet zo. Als baas ga ik als eerste door een deuropening. Ik trok hem weer naar binnen en daarna deden we het in de correcte volgorde.

Buiten begon hij al snel aan de lange lijn te trekken. Het was me wel duidelijk wie gewend was om voorop te lopen. En dat was duidelijk niet zijn baas, die aan het hoofd van de roedel hoort te staan.

Ik begon steeds beter te snappen waarom deze arme hond zo angstig was.

Met een onzeker, perfectionistisch vrouwtje was hij in de volgorde van de roedel boven haar gaan staan. Op een plek die hij onmogelijk in kon vullen.

Want als hond kun je helemaal niet de baas van je vrouwtje zijn. Dat geeft alleen maar enorm veel stress en angst. En in mensenjaren is hij nog maar een ventje van twaalf jaar.

Overigens geldt dit niet alleen voor honden. Want hoeveel mensenkinderen hebben onbewust al veel te jong een rol op zich genomen die veel te groot en veel te zwaar voor hen was?

Hoeveel ouders waren niet beschikbaar? Misschien fysiek niet aanwezig? Misschien emotioneel niet aanwezig?

Familieopstellingen zijn een populair en helder middel om onbalansen in het systeem, vaak het gezin van herkomst, duidelijk zichtbaar te maken.

In het algemeen geldt dat voor een optimale werking van een systeem evenwicht een must is.

Iedere onbalans zorgt voor een energielek waar het hele systeem last van heeft in de vorm van ongezonde relaties of andere vormen van ongezondheid, fysiek, mentaal dan wel emotioneel.

Als kind, of als hond, op andermans plek gaan staan geeft een duidelijke onbalans met bijbehorend energielek.

Doodle is slim en leert snel. Na slechts twee dagen heb ik een hond die precies weet hoe hij zich moet gedragen. Namelijk als hond en niet als baas.

Die kennis is onderdeel van zijn natuur, dus die hoefde ik alleen maar te activeren door in hondentaal met hem te communiceren.

Nu heb ik een hele relaxte hond die goed luistert en in zijn kracht staat.

Wil jij ook terug in je kracht komen? Wil jij ook in je eigen schoenen staan en heb je hier hulp bij nodig?

Klik dan hier.