Dans van verlatingsangst en bindingsangst

Ken jij dat ook? Dat je zoveel van hem of haar houdt, maar dat het maar niet lukt samen? Je voelt jullie liefde. Je voelt jullie verbinding. Maar het lukt niet om samen een harmonieuze relatie te hebben, zonder veel discussies en gedoe. Beetje bij beetje verlies je elkaar steeds meer.

Voorzichtig zoek ik naar de juiste woorden, waarbij ik er goed op let dat ik vanuit mijn eigen gevoel blijf praten. Ik geef aan dat ik graag nieuwe plannen samen wil maken. Dat de laatste twee maanden van het jaar druk zijn en dat we elkaar niet spontaan tegenkomen. Dus dat we het moeten plannen en organiseren als we samen willen zijn. Als antwoord krijg ik te horen dat dit is wat ik steeds maar weer zeg. Dat we elkaar niet vanzelf tegenkomen. ‘Tja, de weken vliegen voorbij, we hebben ons werk, onze cursussen plus alles wat er nog omheen bij komt, en dan natuurlijk nog de kinderen,’ verdedig ik me.

Ik besef dat dit precies de woorden zijn waarmee wij elkaar gevangenhouden in ‘de dans’. Mijn angst dat we elkaar niet gaan zien, wordt aangewakkerd. Daarop verhoog ik de druk door plannen te willen maken, omdat het niet vanzelf gaat. Waarna mijn lief het gevoel heeft van alles te moeten en zich terug gaat trekken. Meestal ga ik dan harder trekken, totdat er een moment komt dat ik inzie dat het alleen maar averechts werkt.

Daarop ga ik me terugtrekken, en vaak is dat het moment dat mijn lief in actie komt en weer toenadering zoekt. Meestal ga ik daar al snel op in, terwijl ik verzucht: ‘Misschien ben ik wel veel te beschikbaar voor jou en kan ik beter ‘hard to get’ spelen. Maar ik houd helemaal niet van spelletjes.’ Ik besef dat dit onze ‘dans’ van verlatingsangst en bindingsangst is.

Zolang dit gebeurt, weten we dat onze oude patronen er nog zijn. Want verlatingsangst en bindingsangst zijn patronen die zijn ontstaan vanuit een onveilige hechting. Het zijn overlevingspatronen die zijn ontstaan vanuit de angst voor echte verbinding. Vanuit de angst om verlaten of om verstikt te worden wanneer je echte verbinding aangaat met de ander. Omdat je geleerd hebt om jezelf zo te beschermen tegen de pijn die te groot was om te voelen.

Deze patronen zijn dan wel minder actief geworden door alles wat we al gedaan hebben en nog steeds doen, maar ze zijn niet helemaal weg. En ik denk dat het een utopie is om te denken dat ze ooit helemaal weg zullen zijn. Het is namelijk een weg die in onze allerjongste jaren stevig is aangelegd. Door die weg steeds minder te gebruiken, zal het struikgewas de weg steeds meer gaan overwoekeren. Maar het asfalt blijft liggen, ook al zie je het niet meer.